Żmija, monodram Doroty Stalińskiej to opowieść o kobiecie samotnej, okaleczonej przez okrutny i bezwzględny świat wojny. Pozbawiona wymordowanej rodziny, rzucona w wir rewolucyjnych przemian zostaje żołnierzem, żołnierzem samotnym, okrutnie samotnym człowiekiem pośród ludzi. Otoczona obcymi i nienawidzącymi ją ludźmi, pozbawiona zrozumienia i odrzucona przez wszystkich toczy swoją opowieść samotnika, kobiety która w żadnej mierze nie decyduje o własnym losie.
recenzje…
” (…) Żmija” – trzy i pół tysiąca odsłon wciąż tej samej samotności. Trzy i pół tysiąca powtórek spowiedzi z życia nie do końca lichego, bo jednak z małą nadzieją gdzieś na dnie. Ponad dwadzieścia lat grania opowieści o kobiecie, której marzenia nie wytrzymały zewsząd napierającej obojętności świata. Tak, ponad dwadzieścia lat opowiadania o jakości wiecznej, o czekaniu na ciepło, po czym siedem lat przerwy – i dziś znów to samo. Więc może w siedmiu latach ciszy, gdy Stalińska „Żmiję” zawiesiła na kołku – stara opowieść kolebała się w Stalińskiej tak samo intensywnie, jak w latach grania? Może aktorstwo naprawdę wielkie polega na takich głębokich ciągłościach (…) ?”
Paweł Głowacki, Dziennik Polski, 29 lipca 2006
Żmija, wg opowiadania Aleksego Tołstoja
Adaptacja, reżyseria, scenografia, kostiumy, produkcja i wykonanie: Dorota Stalińska
Czas trwania: 55 minut
